Jamina

BLOG >>>

Vanochtend was ik in mijn oude studentenhuis. Op de vrijdagochtend, bij de huiskoffie. Samen met een aantal andere oud bewoonsters die vandaag vrij waren ben ik naar mijn oude studentenstadje getogen voor een speciale gelegenheid. Dit studentenhuis wordt namelijk al 28 jaar drie keer per week schoongemaakt door een Marokkaanse vrouw, Jamina. Vandaag was Jamina er voor het laatst, want ze stopt ermee, ze wordt te oud. Als je het mij vraagt was ze al jaren te oud voor dit ondankbare werk, want toen ik zes en een half jaar geleden nog in dit pand woonde was ze ook al niet meer zo fit. En dat is een eufemisme.

Jamina is een opvallende verschijning. Ze is enorm. Haar derrière is omvangrijk, en ondanks haar leeftijd kan ik me herinneren dat ze in ieder geval één bepaalde move goed onder de knie had, namelijk iets van de grond rapen. Hierbij klapt ze in één soepele beweging met rechte rug voorover, waarbij ze haar brede achterwerk pontificaal de lucht in steekt. Ze draagt altijd rokken, en hierbij werd haar rok dus meegelift. Ik was altijd bang dat haar ondergoed zichtbaar zou worden – iets wat ik niet wenste te zien – maar gelukkig hadden haar rokken een beschaafde lengte zodat die me werd bespaard. Jamina is een schat van een mens, maar om nou te zeggen dat ze een fris voorkomen heeft, nou nee. Meestal droeg ze boven haar een rok een vaal t-shirt met vetvlekken. Door haar t-shirt heen waren de contouren zichtbaar van twee dingen die ooit haar borsten waren en inmiddels ter hoogte van haar knieën hingen – de ene tien centimeter lager dan de andere. Om haar hoofd een hoofddoek, vanochtend zelfs een kek exemplaar met wat strass-steentjes en een bloem. Ze transpireert altijd licht, want het werk is zwaar, zeker in de zwijnenstal van een studentenhuis met 25 bewoonsters. Dat is ook de reden dat ze elke maandag, woensdag en vrijdagochtend aan het poetsen sloeg, bijna tegen beter weten in. Want tjonge, wat kunnen 25 vrouwen een troep maken! Het moet niet gemakkelijk zijn om drie keer per week een huis aan kant te maken en te weten dat van jouw inspanningen een luttele 48 uur later niks meer over is. En dan van voren af aan weer beginnen. Dat, dat is pas doorzettingsvermogen.

Dan over dat poetsen. Jamina heeft een hart van goud en is door haar lange dienstverband een meubelstuk van het huis geworden, niet weg te denken. En ik weet zeker dat toen Jamina nog een jong Jamientje was, ze vol passie en overgave gepoetst heeft. Maar ergens in de jaren moet ze het enthousiasme zijn kwijtgeraakt. Want een flink aantal van ons vonden stiekem dat ze vooral optisch goed kon schoonmaken. Dus geen objecten optillen of verschuiven, maar gewoon erom heen poetsen. Opgeruimd staat netjes. Een moeder die kwam kijken hoe haar dochter erbij zat, voeg zich af of Jamina ook weleens omhoog had gekeken. In de hoeken tegen het plafond hingen flinke stofwolken en spinnenwebben. Maar in één ding blonk Jamina echt uit. Namelijk met een mes in de gleuven van de houten eettafel krabben. De planken daarvan sloten namelijk niet goed aan, waardoor veel etensresten in de gleuven terecht kwamen. Maar Jamina was niet gek, die had dat haarfijn door. Dus het kon zomaar gebeuren dat je fris gedoucht aan je ontbijt aan tafel zat, en dat Jamien gewapend met mes te gleuven te lijf ging en de korsten je om de oren vlogen. Heerlijk.

Ach, lieve Jamina. Wat vond ze het gezellig dat wij als oud bewoonsters naar haar afscheid kwamen. En wat vond ik het fijn weer eens een paar natte klapzoenen van haar te ontvangen. Ze kreeg een mooie speech en een checque met een aardig bedrag, want Jamina heeft geen pensioen opgebouwd. Het mens raakte enorm geëmotioneerd, het was een prachtig moment en ik had het niet willen missen. Ik weet dat ik niet de enige ben.